Το Μακιγιάζ Στην Αρχαία Ελλάδα

Η Αρχαία Ελλάδα είναι μια χώρα με πολύ μεγάλη ιστορία και έναν πολύ μεγάλο πολιτισμό. Πολλοί λαοί ακόμη και σήμερα εξερευνούν ότι έχει απομείνει από την ζωή της αρχαίας Ελλάδας με σκοπό να μάθουν τον τρόπο ζωής τους. Ακόμη είναι μια από τις λίγες χώρες του κόσμου που φημίζεται για τους φιλοσόφους της. Αυτό που συγκινεί όμως περισσότερο τους ξένους αλλά και τους ντόπιους είναι η τέχνη με την οποία δημιούργησαν τον Παρθενώνα και την ακρόπολη. Οι Έλληνες είναι γνωστό οτί ήταν υμνητές της τελειότητας και φυσικά ήταν αδύνατο οι άνθρωποι μιας χώρας σαν της Ελλάδας, να ενδιαφέρονται για την ομορφιά του τόπου τους και να αδιαφορούν για την ομορφιά του προσώπου τους και του σώματος τους. Εξάλλου πίστευαν ακράδαντα και στο ρητό ‘Νους υγειής εν σώματι υγειή’.   Μακιγιάζ Η χρήση του μακιγιάζ εδραιώθηκε από τον 5ο αιώνα πΧ. και οι Έλληνες χρησιμοποιούσαν διάφορα καλλυντικά, τα περισσότερα από τα οποία προέρχονταν από την Ανατολή. Το μακιγιάζ στους ομηρικούς χρόνους ήταν πολύ διακριτικό. Προτιμούσαν το λευκό δέρμα και για να το πετύχουν αυτό χρησιμοποιούσαν τον ψίμυθο,(στην αρχαιότητα ήταν γνωστός ως τμίμη ή στίβη) και ήταν σκόνη ανθρακικού μόλυβδου. Αυτό ήταν πολύ καταστρεπτικό για το δέρμα γι αυτό και αργότερα αντικαταστάθηκε με υλικά λιγότερο καταστρεπτικό για το δέρμα. Το ρουζ για τα μάγουλα ήταν φτιαγμένο από φυτικές ουσίες, και συγκεκριμένα από τη ρίζα του φυτού έγχουσα ή άγχουσα. Το χρώμα του ήταν περισσότερο γήινο κόκκινο και όχι ροζέ, και το τοποθετούσαν στα μάγουλα σε σχήμα κύκλου. Χρωμάτιζαν τα χείλη τους στην ίδια απόχρωση με το ρουζ, ενώ άλλες φορές πάλι χρωμάτιζαν έντονα μόνο τα χείλη τους. Τα κραγιόν της εποχής φτιάχνονταν από βερνίλιο και φυτικές ουσίες όπως φύκια και μούρα. Πρέπει να αναφερθεί ότι οι γυναίκες που είχαν καλή φήμη φορούσαν το κραγιόν με καλόγουστο και κομψό τρόπο, ενώ αντίθετα οι ιερόδουλες έβαφαν τα χείλη τους με πιο έντονα χρώματα. Για την περιποίηση των δοντιών και γενικά για την καλή υγιεινή του στόματός τους χρησιμοποιούσαν την μαστίχα, η οποία έδινε υγεία και λάμψη στα δόντια, προστάτευε τα ούλα θεράπευε τις φλεγμονές του στόματος κ α. Συνήθως ήταν ακριβή εξ αιτίας των αντιβακτηριδιακών ουσιών της. Τα φρύδια και τις βλεφαρίδες τους τα έβαφαν μαυρίζοντάς τα με καρύδια ή αντιμόνιο( μόλυβδος και θειούχος γαληνίτης) και τα φρύδια είχαν μικρή απόσταση μεταξύ τους. Στα μάτια τους το πάνω βλέφαρο σκιάζονταν με κοκκινωπό καφέ, ενώ με πράσινο φωτιζόταν η περιοχή του τόξου των φρυδιών. Κάποιες γυναίκες φορούσαν ψεύτικες βλεφαρίδες. Οι γυναίκες που προέρχονταν από χαμηλότερες κοινωνικές τάξεις δεν χρησιμοποιούσαν χρώματα στο πρόσωπο.   Μαλλιά Χρησιμοποιούσαν αρωματικά έλαια στα μαλλιά. Όταν άσπριζαν τα έβαφαν και οι γυναίκες και οι άνδρες. Ιδιαίτερη προτίμηση υπήρχε στο ξανθό χρώμα των μαλλιών που για το αποκτήσουν συχνά υπέβαλλαν σε ταλαιπωρία τα μαλλιά τους αλλά και τους ίδιους τους εαυτούς τους. Πίστευαν πως οι ακτίνες του ήλιου ξάνοιγαν το χρώμα των ματιών τους και γι’ αυτό το λόγο αφού τα έλουζαν με κάποιο ειδικό καλλυντικό προϊόν, φτιαγμένο στην Αθήνα, κάθονταν 1 ώρα περίπου στον ήλιο με ακάλυπτο κεφάλι για να έχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα..   Σώμα Όπως προαναφέραμε δεν παραμελούσαν το σώμα τους. Το έτριβαν για να διεγείρουν την κυκλοφορία του αίματος και χρησιμοποιούσαν αρώματα άνδρες και γυναίκες. Οι άνδρες έκαναν μεγάλη χρήση αρωμάτων τα οποία είχαν αρκετά έντονη μυρωδιά.   Δερματογραφία Η δερματογραφία ( γνωστή σήμερα ως τατουάζ) ήταν μια πολύ παλιά συνήθεια. Έκαναν στο σώμα ανεξίτηλα σχέδια για θρησκευτικούς και αισθητικούς λόγους. Χρησιμοποιούσαν τη βελόνα με χρώμα με ιδιαίτερη προσοχή και κατάφερναν έτσι να κάνουν μόνιμα σχέδια μέσα στην επιδερμίδα τους. Σήμερα η τεχνολογία το κάνει ακόμη πιο εύκολο και λιγότερο επώδυνο, παρόλο που η τεχνική παραμένει η ίδια.   Γενικά Αυτά όμως με τα χρόνια άλλαξαν. Το 1930 για παράδειγμα εμφανίστηκε ένα νέο προϊόν για την τελειότητα του περιγράμματος των χειλιών. Αργότερα, μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, οι γυναίκες άρχισαν να ξαναβάφονται και επικέντρωσαν το ενδιαφέρον τους στα χείλη, βάφοντάς τα με έντονο κόκκινο ή δαμασκινί χρώμα. Το κραγιόν σήμερα είναι ένα σύμπλεγμα από κερί, λάδι και χρωματικές ουσίες. Ήταν ξεκάθαρα μια ανακάλυψη του μέλλοντος. Η εκκλησία δεν δεχόταν το βάψιμο γιατί το θεωρούσε ασέβεια και προσβολή απέναντι στο Θεό. Παρόλα αυτά όμως, υπήρχαν κάποιες τολμηρές γυναίκες που αψηφούσαν τα πιστεύω της εκκλησίας και έβαφαν τα χείλη τους με έντονο ή σκούρο χρώμα. Από τα τέλη του 20ου αιώνα και μετά, όλο και περισσότερο, άνδρες-γυναίκες, περιποιούνται στον ίδιο βαθμό τον εαυτό τους. Οι περιποιήσεις δεν είναι απλές όπως τότε. Οι γυναίκες σήμερα έχουν την προσωπική τους αισθητικό, φροντίζουν τον εαυτό τους όπως θέλουν οι ίδιες, περιποιούνται τα μαλλιά τους αλλά και τα άκρα τους. Βάφονται και ντύνονται κατά τη δική τους προτίμηση, χωρίς να φοβούνται μήπως κάτι φανεί προσβλητικό. Σήμερα οι γυναίκες θεωρούν ωραίο το λεπτό και καλλίγραμμο σώμα ενώ στα παλιά χρόνια υπήρχε μεγαλύτερη προτίμηση στα πιο καμπυλόγραμμα σώματα, ντύνονται ανάλογα με την περίσταση. Τέλος αυτό που έχουμε κρατήσει μέχρι σήμερα, είναι το νυφικό μακιγιάζ το οποίο είναι πολύ διακριτικό.   Ζάρπα Μαρία - Ευσταθίου Ειρήνη - Λεούση Μαρδικούλα Ειδικοί Εφαρμογών Αισθητικής