Κήλη

Κήλη είναι η πρόπτωση ενδοκοιλιακών οργάνων (π.χ. έντερο) μέσα από ευένδοτα σημεία του κοιλιακού τοιχώματος, θέσεις δηλαδή που παρουσιάζουν είτε εγγενείς αδυναμίεςή γίνονται αδύναμες μετά από χειρουργικές επεμβάσεις. Τέτοιες θέσεις είναι συνήθως ο βουβωνικός πόρος (βουβωνοκήλη), ο μηριαίος δακτύλιος (μηροκήλη), ο ομφαλικός δακτύλιος (ομφαλοκήλη), η μέση γραμμή της κοιλιάς (επιγαστρική κήλη) ή τομές από προηγούμενες επεμβάσεις (μετεγχειρητικές κήλες).

Συνήθως την κήλη την νιώθουμε σαν μια μικρή διόγκωση στην περιοχή που υπάρχει η αδυναμία του κοιλιακού τοιχώματος. Η διόγκωση αυτή μπορεί να εμφανίζεται μόνο όταν αυξάνουμε την πίεση μέσα στην κοιλιακή κοιλότητα (π.χ. βήχας, αφόδευση) ή υπάρχει μόνιμα και δεν υποχωρεί ακόμη και αν προσπαθήσουμε να σπρώξουμε το περιεχόμενο της κήλης μέσα στην κοιλιά. Στην πρώτη περίπτωση η κήλη χαρακτηρίζεται ανατασσόμενη ενώ στην δεύτερη μη ανατασσόμενη.

Κήλη μπορούν να αναπτύξουν όλοι (άνδρες, γυναίκες και παιδιά) και σε οποιαδήποτε ηλικία. Εμφανίζονται είτε γιατί υπάρχουν συγγενείς αδυναμίες στο τοίχωμα της κοιλιάς, είτε αναπτύσσουν τέτοιες αδυναμίες στην πορεία της ζωής τους. Υπάρχουν διάφοροι παράγοντες που αυξάνουν τον κίνδυνο εμφάνισης κήλης. Οι κυριότεροι είναι η παχυσαρκία, η εγκυμοσύνη, η χρόνια δυσκοιλιότητα, ο χρόνιος βήχας ή οι προηγούμενες επεμβάσεις. Η βαριά σωματική εργασία είναι επίσης επιβαρυντικός παράγοντας.

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος που διατρέχει ένας ασθενής με κήλη είναι να περισφιχθεί το περιεχόμενο της κήλης του. Αυτό συμβαίνει συνήθως μετά από βίαιη αύξηση της πίεσης μέσα στην κοιλιά (βήχας, άρση βάρους κλπ.) η οποία προωθεί μέσα στον κηλικό σάκο μεγαλύτερο όγκο σπλάχνων (συνήθως εντέρου) που στη συνέχεια δεν μπορεί να επιστρέψει στην κοιλιακή κοιλότητα. Αυτό το τμήμα του εντέρου στραγγαλίζεται, και εάν δεν αντιμετωπιστεί έγκαιρα νεκρώνεται.

Οι κήλες αντιμετωπίζονται μόνο χειρουργικά. Υπάρχουν βασικά δύο μέθοδοι.

Η μια είναι η ανοιχτή και η ελάχιστα επεμβατική ή λαπαροσκοπική μέθοδος στην οποία γίνεται τομή πάνω από τη διόγκωση (κήλη), αναγνωρίζεται ο σάκος της κήλης, ανατάσσεται μέσα στην κοιλιακή κοιλότητα και στη συνέχεια κλείνεται το χάσμα με ή χωρίς τη χρήση ειδικών προθέσεων (πλεγμάτων). Η επέμβαση μπορεί να γίνει υπό γενική αναισθησία, με αναισθησία στην περιοχή (ένεση στη μέση), ή με τοπική αναισθησία. Η τοπική αναισθησία έχει το μεγάλο πλεονέκτημα ότι ο ασθενής, λίγες ώρες μετά την επέμβαση μπορεί να επιστρέψει στο σπίτι του. Η μέθοδος είναι ιδανική για ασθενείς που λόγω άλλων προβλημάτων υγείας δεν μπορούν να πάρουν γενική νάρκωση.

Η άλλη μέθοδος είναι η λαπαροσκοπική τεχνική οποία είναι η πιο μοντέρνα τεχνική που εφαρμόζεται πλέον στα περισσότερα μεγάλα κέντρα του κόσμου που είναι ελάχιστα επεμβατική και πραγματοποιείται με τρεις μικρές τομές 0,5-1 εκατοστού. Με τη βοήθεια της κάμερας ο χειρουργός ανατάσσει το περιεχόμενο της κήλης μέσα στην κοιλιά και καλύπτει το χάσμα με ειδικό πλέγμα. Ωστόσο, επειδή η επέμβαση είναι τεχνικά απαιτητική πρέπει να πραγματοποιείται μόνο από έμπειρους χειρουργούς. Μοναδικό μειονέκτημα της μεθόδου είναι το ότι γίνεται μόνο με γενική αναισθησία. Ο μετεγχειρητικός πόνος είναι σημαντικά μικρότερος σε σχέση με την ανοιχτή μέθοδο, ενώ ο ασθενής μπορεί να πάρει εξιτήριο την ίδια μέρα και να επιστρέψει στην καθημερινή του δραστηριότητα εντός τριών ημερών.

Κρυπωτός Δημήτριος

Ιατρός Παθολόγος